Op eigen benen
OP DE ONDERWIJSBOULEVARD
In 2008 was hij een 14-jarige rustige puber in de tweede klas van de basisberoepsgerichte leerweg met de diagnose klassiek autisme. Al vanaf de kleuterschool waren er zorgen en de ouders hadden al veel dokteren en hulpinstanties bezocht. Het was duidelijk dat hij een achterstand had en er was ook tegen de ouders gezegd dat ze rekening moesten houden met levenslange beperkingen van de jongen. Sociale werkplaats en begeleid wonen zou de toekomst worden, werd hen gezegd.
Hulpverlening was voor hen dan ook een vanzelfsprekendheid. Bij de kennismaking als gezinscoach trof ik een stille jongen aan die gewend was dat anderen het woord voor hem deden. Hij maakte nauwelijks oogcontact, glimlachte onzeker en frunnikte aan zijn kleding. Het verhaal van de ouders was helder, maar wat wilde de jongen eigenlijk zelf? Hij keek mij kort aan en zei zacht: “Op een gewone fiets naar school fietsen.” Ouders keken mij verbouwereerd aan. Vanwege motoriekproblemen had hij een driewieler en er was hen gezegd dat fietsen te gevaarlijk voor hem zou zijn. Daarom hadden ze het maar nooit geprobeerd. “Heb jij een gewone fiets?” “Nee, maar papa wel”, zei hij met een lach. “Dan zullen we die moeten even moeten lenen om buiten uit te gaan proberen of je daar op kan fietsen.” Op het einde van de week kon hij fietsen en ook zelfstandig de route naar school maken.
Het eindexamen naderde en daarmee moest er ook een vervolgopleiding gezocht worden. School was van mening dat er toch wel veel problemen waren: zwakke concentratie, leerachterstanden bij diverse vakken, sociaal zwak en tja, ook het autisme. Ze zagen weinig kansen en veel onmogelijkheden, want de beroepstest wees wel horeca aan, maar gezien de sociale vaardigheden die hij niet had? Hij wilde zelf wel. Ouders zaten al in deze bedrijfstak. Het intakegesprek met behulp van de begeleiding ging goed en stage lopen kon bij vader op het werk zodat hij persoonlijke begeleiding op maat kreeg. In het tweede leerjaar werd de rustige puber een stuk opstandiger. Hij gaf ineens aan dat hij op de middelbare school zo gepest was en daar had hij nu genoeg van. Af en toe kwam hij op voor zichzelf, al moest hij nog wel leren hoe hij dat het beste kon doen. Ook merkte hij dat hij tegen zaken aan liep en samen gingen we op zoek naar oplossingen die voor hem werkte. Steeds vaker durfde hij het woord autisme weg te laten. Diploma niveau 2 Horeca werd behaald. Hij durfde met klanten een praatje te maken, zowaar met oogcontact, hij kwam op tijd op het werk, kon zich daar goed aan afspraken houden en maakte deel uit van een team.
Thuis kreeg hij karweitjes. Koken, maar ook van te voren boodschappen doen. Strijken, hond uitlaten, zorgen voor jezelf als je ouders een paar dagen op vakantie zijn. Ook behaalde hij na heel veel moeite en inspanning zelfs zijn rijbewijs en rijdt nu veilig zonder zijn ouders ook in hun auto. Gewoon alledaagse dingen om zelfstandig te kunnen worden.
We kijken terug naar waar we, jaren geleden, samen zijn begonnen. Door het benoemen van alle succeservaringen beseft hij hoe groot de groei is die hij heeft doorgemaakt.
Ontroerd pak ik de envelop uit de brievenbus waarin een uitnodiging zit voor een housewarming party. Inmiddels is hij bijna 22 jaar en gaat zelfstandig wonen. Ouders kunnen hem los laten. Gewoon, net als ieder ander!
SPRING! Coaching & Training ondersteunt bij leer-, gedrag- en opvoedingsmoeilijkheden. Het werkveld ligt o.a. op scholen voor regulier en speciaal onderwijs. In de column OP DE ONDERWIJSBOULEVARD in DeMooiSonenBreugelkrant wordt u deelgenoot gemaakt van bijzondere dingen die zich op een school of in een leeromgeving afspelen.
