Collegiale communicatie

Het is een dag met een volle agenda: studentenbesprekingen met collega’s. Wie zouden er allemaal bij het overleg zijn?

Met een dampende kop cappuccino, iets lekkers en een stralende glimlach open ik het icoontje “toevoegen” dat als uitnodiging op mijn scherm verschijnt.
Yes, we zijn in beeld! Wat fijn om elkaar te zien en te horen hoe het met iedereen gaat.

Er worden afspraken gemaakt in welke volgorde mensen iets inbrengen, er wordt veel geluisterd en er is ook een tijdsbewaking. Collega’s moeten tenslotte nog bij meerdere overleggen die dag zijn. Er wordt hard en erg efficiënt gewerkt.

Iedereen geeft elkaar de ruimte om een inbreng te doen. Er wordt aan een stille collega, die nauwelijks in beeld is geweest, gevraagd of zij nog iets wil toevoegen. Niemand die zicht stoort aan een partner die onverwachts door het beeld loopt, een kind wat op de achtergrond aan het roepen is of geluid of beeld wat af ent toe wegvalt. Er wordt tussendoor gelachen en complimenten gegeven over wat er op achtergrond zichtbaar is,

Als het overleg klaar is sluiten we af met persoonlijke wetenswaardigheden. Hoe we elkaar in deze bijzondere tijden helpen en zorg hebben. Een collega met een gehandicapt kind die niet naar de dagopvang mag en waarover zorg voor de altijd kwetsbare gezondheid is. Een collega die mantelzorger is voor haar zus die net chemo heeft gehad en ouders van 92 en 94 jaar en haar zorg daarover deelt.

Ik hoor meer van mijn collega’s dan in de afgelopen jaren en we beseffen allemaal dat het een bijzondere tijd is.