Je hebt soms van die dagen……
Je hebt soms van die dagen….
Een gebroken nacht door toiletbezoek waarna kramp in enkel en onderbeen en daardoor de slaap niet meer kunnen vatten. Blijven liggen is geen optie, want door een stomme valpartij op een werkplek is omdraaien en liggen met twee kapotte knieën en een verstuikte enkel geen weldaad. Dan maar opstaan en proberen om te genieten van de warme douche en de massagestralen. Stom, afspraak met de kapper. Die haren hadden dus niet nat gemaakt hoeven te worden, want de kapper zou ze wassen. En nu moeten ze ook nog gedroogd worden, want om met natte haren bij de kapper te zitten slaat ook nergens op.
Voor het ontbijt wil ik een bordje uit de kast pakken en het valt in honderdduizend stukjes, terwijl ik nog op mijn blote voeten sta en de kat door de scherven wil lopen. Bij het stofzuigen blijkt dat er niet gezogen kan worden. Container vol en die moet geleegd worden in de kliko buiten.
Kortom…. hoe is zo’n dag nog te redden?
“Goh, wat heb je prachtig dik haar! Daar kan ik een mooi kapsel in knippen waar je nauwelijks iets aan hoeft te doen.” De cappuccino smaakt lekker en ze geeft mij alle tijd om er ook lekker van te genieten tussen het knippen door. Als ze hoort wat ik voor werk doe en dat ik veel te maken heb met hulpverleners, vertelt ze over de broer van een vriendin die een zelfmoordpoging heeft gedaan. Ze vertelt over de onmacht van haar vriendin en zijn ouders hierin. Bijzonder om zo in vertrouwen genomen te worden. Het luisterende oor en af en toe een bemoediging en een tip, zorgen ervoor dat ze ineens een föhnborstel pakt. Mijn haar wordt warm gemaakt en ze maakt een lichte slag erin. Ik voel de spierspanning uit mijn lijf trekken en wordt verwend. Zij gaat door met haar verhaal wat ze blijkbaar nog graag af wil maken en ik zie een metamorfose ontstaan. “Dank je wel voor het gesprek,” zegt ze, “en wat zie je er zo prachtig uit! Je smalle gezicht en je ogen komen zo mooi uit!” Ik reken af en de prijs valt mij mee. “Ik had gevraagd om wassen en drogen, maar nu heb je ook geföhnd. Is daar geen meerprijs voor?” “Nee”, zegt ze, “cadeautje van mij.”
Warm en met een gelukzalig gevoel loop ik naar buiten en kom langs een bloemenwinkel. Ze hebben nog zonnebloemen! Nog even de kans krijgen om de zomer misschien wel voor de laatste keer in huis te halen. Ik loop de winkel in en zie allerlei bijzondere dingen: gedroogde dille-, papaver- en lotusbollen en een artisjok met mooi paars bloemenhart. Verrast spreek ik de bloemist er op aan. “Wat bijzonder dat je dat ziet. Veel mensen vinden het maar kale, saaie, dorre takken. Je kunt er ook zo veel dingen mee doen.” We hebben een gesprek en geven elkaar over en weer tips hoe je het huis met niet teveel tijdsinvestering op kan pimpen. Ik koop wat bollen, maar ook mijn zonnebloemen. “De zonnebloemen zal ik op draad zetten zodat je er lang plezier van hebt. Zal ik er een boeket van maken?”, zegt hij terwijl hij wat grassen en takken met herfstbladeren erbij pakt. In mijn hoofd heb ik al een optelsom gemaakt van het bedrag en dat blijkt niet te kloppen. “Ach, het is prima zo. Grassen en bladeren kun je nog lang gebruiken en dank je wel voor jet tips! Daarom: van mij!”
In de supermarkt tref ik een oud-collega. “Goh” , zegt ze, “wat zit je haar leuk! En sterk dat ik jou nu tref. Weet je nog dat je bij je afscheid aan mij een groene mok hebt gegeven? Die heb ik al die jaren op mijn tafel gehad en inmiddels waren er wel wat stukjes uit, maar het was nog prima om uit te drinken. Gisteren brak het oor af en toen heb ik hem echt weg moeten doen. Hoe lang geleden is dat nu dat ik die van je kreeg?” We tellen terug en ik kom tot de conclusie dat het toch wel acht jaar is. “En weet je wat ik ook nooit ben vergeten? Toen mijn vader was overleden kwam je mij een bos zonnebloemen brengen. Het was precies wat ik toen nodig had.”
Je hebt soms van die dagen…..
